میخ فولادی

میخ‌ها قبلاً از برنز یا آهن فرفورژه ساخته می‌شدند و آهنگرها و میخ‌کاران آن را می ساختند.این صنعتگران از یک میله آهنی مربعی گرم شده استفاده می کردند که قبل از کوبیدن دو طرف که یک نقطه را تشکیل می داد، آن را جعل می کردند.بعد از گرم کردن مجدد و قطع کردن، آهنگر یا میخکوب، میخ داغ را در دهانه ای فرو می کرد و آن را چکش می زد. بعداً روش های جدیدی برای ساختن میخ با استفاده از ماشین هایی برای صاف کردن میخ ها قبل از تکان دادن میله به طرفین برای تولید ساقه ایجاد شد.به عنوان مثال، میخ های برش خورده نوع A از یک گیوتین نوع میله آهنی با استفاده از ماشین آلات اولیه قیچی شدند.این روش تا سال 1820 کمی تغییر یافت، زمانی که سرهای جدید روی انتهای میخ ها از طریق یک ماشین مکانیکی جداگانه کوبیده شدند.در دهه 1810، میله های آهنی پس از هر بار ضربه زدن در حالی که دستگاه کاتر در یک زاویه قرار داشت، برگردانده می شد.سپس هر میخ از مخروطی بریده شد تا امکان گرفتن خودکار هر میخ که سر آنها را نیز تشکیل می‌داد.ناخن های نوع B به این روش ایجاد شدند.در سال 1886، 10 درصد از میخ های ساخته شده در ایالات متحده از انواع سیم های فولادی نرم بودند و در سال 1892، میخ های سیم فولادی به عنوان اصلی ترین نوع میخ های تولید شده، از میخ های برش آهنی پیشی گرفتند.در سال 1913، میخ های سیمی 90 درصد کل میخ های تولید شده را تشکیل می دادند.

میخ های امروزی معمولاً از فولاد ساخته می شوند که اغلب برای جلوگیری از خوردگی در شرایط سخت یا بهبود چسبندگی، غوطه ور یا روکش می شوند.میخ های معمولی چوب معمولاً از فولاد نرم، کم کربن یا "ملایم" هستند (حدود 0.1٪ کربن، بقیه آهن و شاید اثری از سیلیکون یا منگنز).میخ های بتن سخت تر هستند و 0.5 تا 0.75 درصد کربن دارند.