Prego de aceiro

Antigamente os cravos eran de bronce ou ferro forxado e eran elaborados por ferreiros e pregos.Estes artesáns usaban unha vara de ferro cadrada quentada que forxaban antes de martelar os lados que formaban unha punta.Despois de recalentar e cortar, o ferreiro ou prego introducía o cravo quente nunha abertura e martelábao. Máis tarde creáronse novas formas de facer cravos usando máquinas para esquilar os cravos antes de mover a barra de lado para producir un vástago.Por exemplo, os cravos de corte tipo A foron cortados cunha guillotina tipo barra de ferro usando maquinaria antiga.Este método foi lixeiramente alterado ata a década de 1820 cando se golpearon novas cabezas nos extremos dos cravos mediante unha máquina mecánica separada.Na década de 1810, as barras de ferro volcáronse despois de cada golpe mentres o conxunto de fresas estaba en ángulo.Despois, cada cravo foi cortada de forma cónica permitindo un agarre automático de cada unha que tamén formaba as súas cabezas.[15]As uñas tipo B creáronse deste xeito.En 1886, o 10 por cento dos cravos que se fabricaron nos Estados Unidos eran da variedade de fío de aceiro brando e en 1892, os cravos de fío de aceiro superaron os cravos de ferro como o principal tipo de cravos que se producían.En 1913, os cravos de arame eran o 90 por cento de todos os cravos que se produciron.

As uñas de hoxe fanse normalmente de aceiro, moitas veces mergulladas ou recubertas para evitar a corrosión en condicións duras ou para mellorar a adhesión.Os cravos comúns para madeira adoitan ser dun aceiro brando, con baixo contido de carbono ou "suave" (aproximadamente un 0,1% de carbono, o resto de ferro e quizais un rastro de silicio ou manganeso).Os cravos para formigón son máis duros, cun 0,5-0,75% de carbono.